Take action againt police violence and unfair trials for Kurdish children and send an email to the Turkish Minister of Justice!

http://www.amnesty.org/en/appeals-for-action/turkey-all-children-have-rights

Amnesty International film on Turkish police violence and unfair trials for children - take action!

Rehabilitation project for Kurdish children released from prison

( 26/01/2011)

Just this summer, the detention of Kurdish children as a result of the Turkish Anti-Terror Legislation (Terorle Mucadele Kanunu – TMK), got a lot of attention in Turkey and beyond. In certain cases, more specific in pro-Kurdish protests that are automatically being categorised as terrorism, that legislation made it possible to persecute minors like adults.
This is how thousands of children ended up in adult prisons and sometimes got sentences of many years because for throwing rocks at policemen or shouting slogans in favour of PKK, the (forbidden) Kurdish Workers Party. Because of continuous public attention and the campaigns of human rights organisations, the TMK got adjusted through the Parliament.

Because of these changes, the conviction of minors within the scope of TMK should all be nullified. The children who are being persecuted within the scope of other laws now have to be judged in juvenile courts and no longer in the Special Courts for Serious Crimes. Despite this step forward, still a lot of children have not been released because the assignment of the dossiers to the juvenile courts is moving slowly. In certain (Eastern) provinces there is a lack of juvenile courts.

Now that the journalists have left, the problem is still not over and done with. The children who have been released from prison – and their families – are in need of guidance and rehabilitation. Besides, the only true answer to the problem is an enduring solution to the conflict in the Southeast.

Doctor Necdet Ipekyüz is the head of the department of the Turkish Human Rights Foundation in Diyarbakir, the unofficial capital of North-Kurdistan. Since 1990, the organization has devoted itself to the rehabilitation and relief of victims of torture and the monitoring of torturing practices. When the massive detention of minors started and the negative effects on the children became clear, the THRF took the initiative together with local NGOs and trade unions to assure the relief and rehabilitation for these young people.

" We already knew at the beginning of the project that we were dealing with a true war generation They are the children of Kurdish refugees who had to leave their villages and rebuild a new life in the cities. They have lost their families in fights or saw them going to the mountains (to join the PKK-rebels). A lot of their family members and friends are or were in prison. The children carry their parents' traumas with them."

The traumatizing effects of the conflict not only restrict themselves to the Kurdish side. “Because of the obligated army service, a lot of young Turks end up in very violent situations here. Although they are being welcomed back as heroes, we know that amongst the conscripts a lot of suicides occur and that they show a lot of violent behaviour within their families. But this subject is still under a taboo and has not yet been investigated.”
Doctor Ipekyüz makes an urgent call to organizations and individuals who could assist him with expertise in trauma recovery.

“The first thing we did at the beginning of the project was to assess the needs of the children. We noticed that it was very important to also work intensively with the parents and the families. It is crucial that hey are well-informed about the legal situation of the children. For example, when the TMK was adjusted in the parliament, some parents thought that throwing rocks at the police was no longer punishable.”

Clearly Ipekyüz chooses a realistic and down to earth approach to the problem.” Not all children have psychological problems as a result of their detention, or at least not immediately. The period after the release is often one of relief, spoilement and appraisements by the family. Sometimes the problems come only a while after that. Some children are being treated as heroes when they leave prison, some as terrorists. They are none of both. But also not all of them are helpless victims. The complex reality of the Kurdish territories makes it impossible to generalize. The problems are different in every city or region and every child reacts in his or hers own way. There are children who stay angry but also children who would love to  study and become a lawyer. Others isolate themselves and fall into passive behavior.”

In 2010 Ipekyüz, together with his team, could treat 25 children (of which 5 girls) and their families with positive results. The children go in for treatment with psychologists and doctors if necessary and the families are being observed by a social worker and jurists. They contact the school and search for opportunities for continuing studies or job possibilities.

Aside from the individual guidance, the organization carefully keeps up with all the information about the number of children in detention and the circumstances of their imprisonment. Ipekyüz hopes that the interest in the problems of the children will not disappear completely.” The young people are angry and they want to get back on the agenda.”

When asked what exactly his project needs to succeed, Ipekyüz is very clear: “Baris, peace!”

Diyarbakir, stad van oude beschavingen en verse wonden

In Diyarbakir, de onofficiële Koerdische hoofdstad in het zuidoosten van Turkije, is de rust de

laatste jaren weergekeerd, mede als gevolg van Europese druk. Maar de bevolking draagt de

wonden van het conflict nog steeds mee en de voorwaarden voor een duurzame vrede zijn nog

steeds niet vervuld.

Diyarbakir, Amed in het Koerdisch, zou al in 2000 voor Christus bestaan hebben en verschillende

beschavingen lieten er hun sporen achter. De zes kilometer lange muren die het oude

stadscentrum omringen dragen sporen van de Hittieten, Perzen, Romeinen en Byzantijnen.

De stad is de laatste 20 jaar het symbolische middelpunt van de strijd tussen de Turkse staat en de

Koerdische rebellenbeweging PKK en zijn aanhangers. In het nieuwe gedeelte van de stad, buiten

de stadsmuren, bevinden zich op verschillende plaatsen militaire zones waar het Turkse leger

gestationeerd is. De directe aanwezigheid van soldaten is een dagelijkse realiteit voor de inwoners

van Diyarbakir.

De gevangenis van Diyarbakir staat bekend als één van de wreedste gevangenissen in de wereld en

tijdens de jaren '80 en '90 stierven tientallen gevangenen, waaronder veel PKK-leden, in de

gevangenis als gevolg van folteringen.

Het historische stadscentrum, Suriçi (letterlijk 'binnen de muren') wordt hoofdzakelijk bevolkt door

Koerden die afkomstig zijn van het platteland. Daar vernieldde het Turkse leger tijdens de

oorlogsjaren duizenden dorpen om de solidariteit met de PKK te breken.

Sinds 2000 is de situatie minder gespannen, mede dankzij druk van de Europese Unie. Ook de PKK

heeft na de arrestatie en gevangenhouding van hun leider Abdullah Öcalan zijn eis voor een

onafhankelijk Koerdistan laten vallen. Ze zetten nu vooral in op het verkrijgen van politieke en

culturele rechten voor de Koerden en andere minderheden (Alevi's, Armenen, ...) volgens een

model van democratische autonomie. De pro-Koerdische partij die deze gedachte mee uitdraagt, de BDP ( Vrede en Democratie Partij) haalt in de steden van het zuidoosten tot(mag weg) meer dan 60% van de stemmen.

Maar de herinneringen aan oppressie en geweld liggen nog vers in het geheugen van de inwoners.

Mahmut, 25, herinnert zich nog levendig hoe hij de eerste keer in Diyarbakir verzeilde. “ Toen ik

acht was, was ik met vrienden in de buurt van de legerbasis in ons dorp aan het spelen. Plots

vielen drie waakhonden van het leger me aan. Twee dagen later werd ik wakker in het ziekenhuis

van Diyarbakir.”

Een paar jaar later moest Mahmut definitief naar de stad verhuizen toen zijn

vader, een rijke man in het dorp, door het leger gevraagd werd om dorpswachter te worden.

Dorpswachters worden bewapend door het leger om de PKK te bevechten en informatie door te

spelen. Weigeren was geen optie, dus vluchtte Mahmut met zijn ouders naar Diyarbakir. Toen het

spaargeld op was moest Mahmut gaan werken om mee in het onderhoud van zijn familie te

voorzien. Hij heeft nog steeds problemen met de gewrichten in zijn heup en stapt moeilijk.

Mahmut is niet alleen. Tijdens een wandeling door de stad wordt duidelijk dat een hoog

percentage van de bevolking lichamelijk letsel heeft overgehouden aan de oorlog.

Cengiz Toprak, een jonge Koerdische filmregisseur, is in Diyarbakir om een documentaire te maken

over de woelige jaren '90. “In 1988 riep het leger hier noodmaatregelen afgeroepen af.

Diyarbakir was bezet gebied en op straat klonken schoten. Als kind was het een heel

beangstigende periode, we wisten nooit of onze vaders 's avonds wel thuis zouden komen. Ik wil

weten wat er gebeurd is met de generatie die onder die omstandigheden moest opgroeien en

vastleggen wat er toen gebeurde.”

In 2002 werden de maatregelen opgeheven. Maar van tijd tot tijd wordt Diyarbakir opnieuw

opgeschrikt door onlusten, bijvoorbeeld wanneer de Koerdische bevolking belet wordt culturele

feesten te organiseren of voor de zoveelste keer democratisch verkozen politici in de gevangenis

belanden.

De wonden beperken zich niet tot de Koerdische zijde. Volgens Necdet Ipekyuz, arts en hoofd van de Turkish Human Rights Foundation in Diyarbakir, zijn ook veel van de Turkse soldaten die gestationeerd zijn in het zuidoosten getraumatiseerd door wat ze meemaken.

Ipekyuz: “Ze worden thuis onthaald als helden, maar we weten dat er onder ex-dienstplichtigen

veel zelfdoding en intrafamiliaal geweld voorkomt. Jammer genoeg is dit fenomeen in Turkije nog

steeds taboe en werd het nog niet bestudeerd.”